Ginkgo biloba L.

Miłorząb dwuklapowy (miłorząb chiński)

5a

20-30 m

10-15 m

wiosna

Rodzina: Ginkgoaceae - miłorzębowate

Grupa: IGLASTE

Opis:
Duże drzewo dorastające do wysokości 25 m. Korona o zmiennym pokroju, u młodych egzemplarzy stożkowata i luźna, u starszych szeroka, mocno zagęszczona. Pędy zróżnicowane na długopędy i krótkopędy. Te pierwsze brązowożółte, długości 25-40 cm, drugie krótkie, maksymalnie 8 cm długości, brązowozielone, pokryte gęsto bliznami po opadłych liściach. Czasami u starych drzew na pniach oraz na grubych konarach pojawiają się wydłużające się ku ziemi jak stalaktyty – narośla, zwane „Czi-czi”, po zetknięciu się z ziemią narośla te zakorzeniają się. Obecnie najdłuższe narośla w Polsce możemy zaobserwować na starym drzewie w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Miłorząb rośnie wolno i bardzo nieregularnie, w jednym roku przyrosty mogą osiągnąć nawet 80 cm, a w następnych kilku latach może nie mieć żadnych przyrostów.
Liście na długim ogonku, opadające na zimę, grube, skórzaste, ciemnozielone, o wachlarzowatym kształcie, długości 8-12 cm i szerokości 5-10 cm, zwykle wcięte na wierzchołku. Unerwienie dichotomiczne dobrze widoczne. Jesienią bardzo ładnie przebarwiają się na żółto.
Kwiaty rozdzielnopłciowe, dwupienne, pojawiają się w maju na krótkopędach. Zarówno kwiaty żeńskie, jak i męskie nie mają żadnych wartości ozdobnych. Kwitną tylko stare egzemplarze.
Nasiona kuliste, nieco przypominające owoce śliwy mirabelki, mają średnicę około 2-3 cm. Jądro otoczone jest cienką, białą skorupką, tworząc coś w rodzaju pestki, która pokryta jest mięsistą osnówką, początkowo zieloną, a później żółtą. Dojrzewają w październiku i opadają później niż liście. Rozkładająca się osnówka wydziela nieprzyjemny zapach jełczejącego masła powodowany przez kwas anakardowy. Obierając owoce z osnówki należy robić to w gumowych rękawicach, aby uniknąć poparzenia skóry. Jądro nasion jest jadalne i smaczne.
Naturalnie występuje we wschodnich Chinach, ale uprawiany w Korei i Japonii już od XI wieku, często sadzony przy świątyniach buddyjskich oraz pałacach.
Odporny na mróz (strefa 5a).
Gatunek ten najlepiej rośnie na glebach żyznych, głębokich, wilgotnych, ale przepuszczalnych. Nie lubią gleb podmokłych i bagiennych. Najlepiej rośnie w pełnym nasłonecznieniu. Odporny na zanieczyszczenie powietrza i dość odporny na zasolenie, polecany do miast. Wrażliwy na związki fluoru.
Okazy żeńskie są mniej cenione ze względu na cuchnące owoce.
Wykorzystywany do nasadzeń parkowych, zieleni osiedlowej. Sadzony w miastach na placach i skwerach.
Najlepiej wygląda, jako soliter posadzony na trawniku, a także w kompozycjach krajobrazowych. Dobrze znosi cięcie i przycinanie, ale nie lubi przesadzania. Jeśli konieczne jest przesadzanie, to zawsze z bryłą ziemi i wiosną.
Roślina lecznicza, obecnie na świecie zakładane są specjalne plantacje do pozyskiwania liści.