Parrotia persica (DC.) C.A.Mey (Hamamelis persica DC.)

Parocja perska

5b

5-10 m

3-5 m

IV

Rodzina: Hamamelidaceae - oczarowate

Grupa: LIŚCIASTE

Opis:
Drzewo wolno rosnące, o krótkim pniu, dorastające na stanowiskach naturalnych do 20 m wysokości. W naszych warunkach rzadko przekracza wysokość 6 m. Korona gęsta, szerokostożkowata. Pędy z łuszczącą się, ciemnobrązową korą. Po złuszczeniu kora jasnobrązowa. Ciekawa, dekoracyjna cecha, szczególnie w okresie bezlistnym. Czasami także w formie wielopniowego, dużego krzewu.
Liście jajowate lub rzadziej eliptyczne, długości do 10 i szerokości 6 cm, grubo ząbkowane. Wierzch liścia błyszczący, jasnozielony, spód matowy, owłosiony. Wiosną młode liście są różowe. Jesienią przebarwiają się na kolor żółty, miedziany lub czerwony.
Kwiaty małe, ukryte w brązowych przysadkach, pojawiają się przed rozwojem liści. W naszych warunkach kwitnie bardzo rzadko.
Gatunek endemiczny, naturalnie występujący jedynie na zboczach gór Elbrus w północnym Iranie. Odkryty w 1930 roku przez Augustyna de Candola i zaliczony przez niego do rodzaju Hamamelis. Rok później Carl Anton Meyer nadał mu nazwę obecnie obowiązującą. Nazwa Parrotia została nadana dla uczczenia F.W. Parrota niemieckiego podróżnika i profesora medycyny, zdobywcy w 1829 roku słynnej góry Ararat.
Gatunek odporny na mróz (strefa 5b), ale młode egzemplarze mogą przemarzać
Mało wybredny, co do stanowiska. Znosi niemal każdy rodzaj gleby, natomiast nie lubi podłoża zasadowego. Najlepiej rośnie na stanowiskach słonecznych, osłoniętych i łatwo nagrzewających się.
Roślina polecana do parków i ogrodów przydomowych, głównie jako piękny akcent kolorystyczny jesienią.