ENCYKLOPEDIA
wg nazwy:  łacińskiej   polskiej
LIŚCIASTEUlmus (Wiąz)
wyświetl: 

Ulmus glabra Huds. (Ulmus scabra Mill., Ulmus montana With.)

Wiąz górski (brzost, wiąz szorstki)

Ulmus glabra - Wiąz górski
pokrój  rozłożysty
stanowisko  słoneczne
strefa klimatyczna
5a
wysokość
powyżej 30 m
szerokość
15-20 m
pora kwitnienia
III, IV

Rodzina: Ulmaceae - wiązowate


Grupa: LIŚCIASTE


Opis:
Drzewo do 30-40 m wysokości, bez odrostów korzeniowych i przypór. Młode pędy, grube, sztywne i owłosione. Korona szeroka, rozłożysta. Kora początkowo szara i gładka u starszych drzew szarobrązowa, podłużnie bruzdowana. Pień krotki, przysadzisty, często z wyrastającymi z niego odrostami.
Liście duże, do 20 cm długości i 10 cm szerokości, grube, matowe i szorstkie. Na spodniej stronie owłosione. Na wierzchołku nagle, zwężone i krótko zaostrzone, u nasady o nieznacznej asymetrii. Czasami na silnych długopędach pojawiają się liście w górnej części trójklapowe. Ogonki krótkie i grube. Liście jesienią przebarwiają się na żółto, bardzo szybko opadają.
Kwiaty zebrane w pęczki, pojawiają się bardzo wczesną wiosną, jeszcze przed rozwojem liści, są wiatropylne, z czterema pręcikami. Słupki o białych znamionach, okwiat biało orzęsiony.
Owoce nagie, otoczone cienkim skrzydełkiem, dojrzewają w końcu maja.
Występuje w Europie Środkowej i Północnej, na Kaukazie i w Azji Mniejszej. Rośnie w dolinach rzek i nad jeziorami. W górach dochodzi do wysokości 1200 m n.p.m.
Całkowicie mrozoodporny (strefa 5).
Wymaga gleb żyznych i wilgotnych, o odczynie lekko kwaśnym lub obojętnym. Odporny na zanieczyszczenie powietrza.
Nadaje się jako drzewo parkowe i przydrożne.
Wytwarza mocne i gęste drewno, mało podatne na gnicie. Jego wydrążone konary służyły do wytwarzania rynien, budowy kół wodnych i kadłubów łodzi. Odporny na opieńkę, w lasach pełnił funkcję rozdzielającą kwatery np. świerków.
Wywarem z liści wiązu obmywano swędzące liszaje. Suszone liści podawano owcom i kozom w okresie zimy do paszy, aby zwiększyć ich mleczność, a wołom aby dodać im animuszu. Z soku wiązowego przyrządzano lek na bóle żołądkowe i wątrobowe.
Wiąz miał opinię drzewa życzliwego ludziom, dlatego sadzony był wokół domów, pałaców i kościołów.
Niestety bardzo wrażliwy na holenderską chorobę wiązów (grafioza wiązów). Z tego powodu ostatnio rzadko sadzony.

grupa LIŚCIASTE
stanowisko słoneczne
pokrój rozłożysty
wysokość powyżej 30 m
szerokość 15-20 m
kolor kwiatówkwiaty niepozorne
pora kwitnieniaIII, IV
kolor owocówniepozorne
pora owocowaniaV
kształt liściajajowaty
kolor liścizielony
kolor liści jesieniązielonożółty
kolor pędów zimąszary
pora największej atrakcyjnościwiosna
strefa klimatyczna5a
rodzaj glebyżyzna
wilgotność glebypodłoże wilgotne
odczyn glebylekko kwaśna, obojętna
warunki uprawy
cechy użytkowe
zastosowanieparki, zadrzewienia krajobrazowe, zieleń osiedlowa, ogrody przydomowe
wystepowanie gatunkuAzja Mniejsza, Europa Centralna, Europa Płn., gatunek krajowy, Kaukaz
pochodzenie odmiany

ZAAWANSOWANE
NA SKRÓTY

Nie znaleziono roślin.

© Szkółka Drzew i Krzewów Ozdobnych Joanna i Bronisław Szmit
Wykonanie: Officina Botanica Sp. z o.o.